سایت بت برو

فینال بزرگ A-League: آخرین یکشنبه هر فصل که در آن می‌توانم با شادی تقریباً کاملاً توهم‌آمیزی از اینکه لیگ ما واقعاً چه چیزی است، تماشا کنم.

چه تیم خودم، ملبورن ویکتوری، پر از استادیوم داکلندز یا پارک AAMI، یا تماشای یک بازیکن بی طرف از تلویزیون، نمایش فوق العاده بود. تماشای تیم‌هایی مانند آدلاید یا پرت که معمولاً بین 5 تا 10000 نفر شرکت می‌کردند، 50 تا 60000 نفر را برای جشن فوتبال تماشایی می‌کردند.

همیشه این احساس تلخ و شیرین وجود دارد که از سال 2006 از لیگ حمایت کرده‌ایم که باعث می‌شود تعجب کنی که چرا نمی‌توان هر هفته در طول فصل اینگونه باشد. اما صرف نظر از این، کسی می‌نشیند و از روزهای نادری از افتخار برای لیگی که هنوز در تلاش است تا خود را در جریان اصلی زبان محلی نگه دارد، لذت ببرد.

بیایید صحنه های نیوکاسل را به یاد بیاوریم، زمانی که آنها میزبان بازی بزرگ چند سال پیش بودند، که اتفاقا ممکن است آخرین باری باشد که یک هیئت حاکمه فوتبال در این کشور تصمیم درستی گرفت. یعنی زمانی که نیوکاسل جتس با موفقیت از حق خود برای میزبانی بازی در استادیوم خود به جای استادیوم های بسیار بزرگتر سیدنی که بدون شک لیگ ترجیح می داد، بحث کرد.

شهری با جمعیتی کمتر از 350000 نفر که در فصل فوق العاده یک تیم جوان جت با اتحاد کامل، نشان داد که می توانند آن را با بهترین ها هماهنگ کنند. جو دیگ مانندی در داخل و اطراف استادیوم دقیقاً دلیل این را نشان می‌دهد که A-League یک پیروزی بر دیگر ورزش‌های مهم استرالیا داشته است. که بالاترین رتبه تیم فینال بزرگ شایسته میزبانی تصمیم گیرنده بود.

همچنین برای اکثر تیم‌های میزبان یک اثر جریان‌آور ارائه می‌کرد تا در صورت اجرای نمایشی عالی، از گروه جدیدی از هواداران معمولی استفاده کنند تا به طور منظم تبدیل شوند. به 50000 هوادار در آدلاید پس از ضربه ایستگاهی ایزایس در آدلاید اووال و تصوراتی که آن را به تصویر کشید نگاه کنید.

به 50000 نفری که در یک دهه پیش، در ویکتوری در سال‌های اولیه لیگ و عضویت پس از آن، بازگشت قدرتمند تیم بزرگ رور را تماشا کردند، نگاه کنید. وسترن یونایتد؟ نه چندان، اما این بیشتر به ماهیت غیرعادی نحوه انتشار آن فرنچایز مربوط می شود. اما این برای یک قطعه دیگر…

لیگ به سادگی تأثیر و اندازه ای برای توجیه چنین تصمیمی ندارد. مانند AFL نیست که بتواند فینال بزرگ MCG 100000 نفری را با بلیط های بیشتر شرکتی پر کند. همچنین NRL نیست که بدون توجه به هومبوش 80000 مشابه را پر کند. اما نباید وانمود کند که مجبور است.

اجازه دادن به بهترین تیم برای میزبانی فینال بزرگ در هر سال، یکی از معتبرترین استدلال ها برای اینکه واقعاً ملی ترین رقابت کشور باشد، است. آیا واقعاً باید منتظر یک فینال بزرگ وسترن یونایتد در برابر پرث گلوری در حضور 10000 نفر باشیم تا این را تأیید کنیم، یا قدرت‌ها می‌توانند تصدیق کنند که این تصمیم بی‌شرمانه‌ای برای گرفتن پول نقد است و آن را برگردانند؟

و فیل در اتاق: پول.

Socceroos به تازگی یکی از معجزه‌انگیزترین و غیرقابل درک‌ترین درآمدهای بادآورده را به بازی داده است. پس از اینکه کووید لیگی را که قبلاً یک لیگ پرآوازه با امتیازات جدید آسیب‌پذیر بود را ویران کرد، Socceroos نه تنها مبلغی حدود 15 میلیون دلار جایزه برای رسیدن به مرحله یک هشتم نهایی، بلکه تزریق علاقه‌ای را نیز ارائه کرد که هیچ مقداری از بازاریابی لیگ A نمی‌توانست آن را انجام دهد. تا کنون تولید کند.

بنابراین، به جای فشار دادن آنچه ممکن است خنجر نهایی به یک لیگ درگیر باشد، چرا سرشناسان از فرصت تقریباً باورنکردنی استفاده نمی کنند؟

اخبار برای روسای APL: مسیرهای مردمی هنوز ریشه مشکلاتی هستند که مانع از پیشرفت چشم انداز ما می شوند. هزینه‌های ثبت‌نام هنوز استعدادهای جوان فوق‌العاده را از توانایی پیشرفت در سیستم و دیده شدن می‌اندازد.

آیا ما به Awer Mabil یا Garang Kuol بعدی نیاز داریم، بازیکنانی که از ابتدا فروتن هستند و خوشبختانه هنوز موفق شده اند، قبل از اینکه متوجه بزرگی این مشکل شویم، در اطراف شرین لگد بزنند؟ چگونه می‌توانیم از جشن گرفتن داستان‌های آن‌ها در طول جام جهانی به غفلت کامل از دلایلی که داستان‌ها واقعاً تا این حد قابل توجه هستند، کمی بعد؟

دنی تاونسند، لیگ آخرین باری که الساندرو دل پیرو به A-League آمد، شانس خود را برای سرمایه گذاری از علاقه بی سابقه از دست داد. لیگ به جای سرمایه‌گذاری در سطح پایه برای تطبیق آن با تیم‌هایی مانند ژاپن، فقط به منافع کوتاه‌مدت زودگذر و سرمایه‌های بازیکنان خیمه شب بازی توجه داشت.

ده سال بعد، لیگ از نظر استعداد و علاقه اصلی در وضعیت بدتری قرار دارد. بنابراین، آیا ما از گذشته درس می گیریم یا محکوم به آینده ای بدتر هستیم؟